Wnuczka do orzechów – Akapit Press – Książki dla młodzieży

„Wnuczka do orzechów” skupia się na relacjach czterech osób: Józefa, Ignacego, tytułowej Doroty oraz Idy. Akcja przenosi się z Poznania do malowniczej wsi w okolicach Kostrzyna. Głównym transportem staje się koń z bryczką, głównym miejscem spotkań — sklep „u Krysi”, główną drogą powiadomień — e-maile.

Jak zwykle było sielsko i swojsko, nawet jeszcze bardziej. Pojawił się również wątek romansowy. Po prostu standardowa część „Jeżycjady” z dobrym językiem, ciętym humorem i przemyślaną, logiczną fabułą.

Świat kreowany przez Musierowicz przedstawia się tak, jak powinna wyglądać nasza rzeczywistość: dobro jest powszechnie panujące, galopujący konsumpcjonizm ustępuję inteligenckim rozmowom przy herbacie (często tylko przy niej, bo z pieniędzmi krucho), zaś młodzież miast ślęczeć dnie całe przed komputerem, oddaje się dysputom filologicznym, bądź czytaniu poezji.

Tytułowa wnuczka do orzechów to rumiana, robotna dziewoja, która mieszka razem z dwiema babciami na wsi w okolicach Kostrzyna; w sezonie letnim wynajmuje pokoje letnikom. Nazywa się dość pospolicie: Dorota Rumianek. Ogólnie jest bardziej rozważna niż romantyczna. Ma konkretny stosunek do rzeczywistości – marzy o studiach medycznych, już teraz sypie łacińskimi terminami jak z rękawa. Za wszelką cenę chce zostać „kimś”, dlatego nie ulega żadnym porywom serca, by nie popełnić błędów z młodości własnej matki – panny z dzieckiem. Jednak do zakochania jeden krok. Razem z nową letniczką, panią doktor Idą Pałys de domo Borejko, w jej życiu pojawiają się dwaj młodzieńcy: Ignacy (syn Gabrysi) oraz Józef (syn Idy). Komu odda swe serce?